URGE-INCONTINENTIE

Urge-incontinentie wordt ook wel aandrang-incontinentie genoemd. Het betekent dat de aandrang om te plassen plotseling opkomt en niet onderdrukt kan worden. Daarnaast treedt de aandrang vaker op. Het gebeurt zowel overdag als in de nacht.

De dringende behoefte om te plassen kan opgewekt worden door contact met water of kou of door bijvoorbeeld bij het thuiskomen. Deze vorm van incontinentie is verantwoordelijk voor ongeveer 20% van urine-incontinentie waarbij het aantal met de leeftijd toeneemt. Urge-incontinentie blijkt een grotere psychosociale belasting te zijn dan inspanningsincontinentie.

Urge-incontinentie kan veroorzaak worden door problemen met het vullen van de blaas door bijvoorbeeld een ontsteking en/of bestraling. Daarnaast kan een gestoorde werking van het zenuwstelsel de klacht veroorzaken. Verder kunnen onder andere vetzucht, invaliditeit, bepaalde medicijnen, psychische problemen of suikerziekte urge-incontinentie veroorzaken.

Symptomen urge-incontinentie

De verschijnselen die bij urge-incontinentie voorkomen zijn onder andere sterke aandrang (in het Engels betekent dit ‘urge’) tot urineren of ontlasten die vrijwel onmiddellijk gepaard gaat met verlies van urine- en/of ontlasting. De urinelozing kan niet worden gestopt zodat er een volledige lediging van de blaas plaatsvindt. Er kan zowel overdag als ’s nachts een onwillekeurige urinelozing optreden.

Onderzoek en diagnose urge-incontinentie

Aan de hand van de medische voorgeschiedenis, het vraaggesprek, een lichamelijk onderzoek en aanvullend onderzoek wordt de diagnose gesteld. De voorgeschiedenis kan aangeven wat de mogelijke oorzaak voor de klachten is. Vanuit het vraaggesprek worden de specifieke verschijnselen in kaart gebracht. Dit kan ondersteund worden door een aantal dagen een dagboek bij te houden waarin alle gegevens met betrekking tot vochtinname, urineverlies en activiteiten worden genoteerd.

Bij het lichamelijk onderzoek kan de arts nagaan wat mogelijke andere oorzaken voor de klachten zijn en kan de arts de bekkenbodemspieren testen. De arts kan verder bij het onderzoek nagaan of er verzakkingen zijn.

Bij het aanvullend onderzoek zal nagegaan worden of er sprake is van een urineweginfectie. Bij de gynaecoloog of uroloog kan met behulp van een urodynamisch onderzoek de functie van de blaas worden beoordeeld.

Behandeling urge-incontinentie

Meestal begint de behandeling met het wegnemen van mogelijke oorzaken van de urge-incontinentie. Hierbij kan de arts adviseren geen alcohol en/of caffeinehoudende dranken te nuttigen. Daarnaast kan het nodig zijn om af te vallen. Onder begeleiding van een bekkenbodemfysiotherapeut kan de functie van de bekkenbodemspieren door training worden verbeterd. Daarnaast kan er blaastraining worden voorgeschreven.

Als dit niet afdoende is kan de arts overgaan tot het voorschrijven van medicatie (anticholinergica). Vanwege de mogelijke bijwerkingen gaat de arts samen met patiënt na of de voordelen tegen de nadelen opwegen.

Bij urge-incontinentie worden operaties niet vaak uitgevoerd omdat de resultaten daarvan meestal gering zijn of zelfs uitblijven.